Σαββάτο πρωί, ο καιρός ευνοϊκός, λίγα σύννεφα ούτε κρύο ούτε ζέστη. Φτιάχνω ένα σούπερ πρωινό με μούσλι και γάλα αμυγδάλου, φέτες ψωμιού αλειμμένες με μέλι από άνθη πορτοκαλιού και κανέλα, φυστικοβούτυρο και μπανάνα και κάσιους. Ακούω την μηχανή του εσπρέσσο, βάζω τον καφέ στην κούπα με μια κουταλιά μαύρη ζάχαρη και σερβίρω στο μπαλκόνι.
Διαβάζω παράλληλα, για ακόμα μια φόρα, τον «αναρριχητικό οδηγό» με τις διαδρομές που πρόκειται να μπω σήμερα. Όπως υπολογίζω, θα μου πάρει περίπου μια ώρα στο σύνολο να φτάσω στο αναρριχητικό πεδίο. Κυρίως οδήγηση μέχρι το πάρκινγκ σε χωματόδρομο στο βουνό και κάπου στα 15’ περπάτημα. Ελέγχω το σακίδιο μου με τα υλικά που έχω ετοιμάσει από το βράδυ: σχοινί τσεκ, παπουτσάκια τσεκ, ζώνη, κρίκοι, μαγνησία τσεκ, κράνος, φαρμακείο τσεκ, προσθέτω παγωμένο νερό, λίγα φρούτα και ξηρούς καρπούς, σοκολάτα και τελευταίο τον «οδηγό». Επικοινωνία με τον σχοινοσύντροφο ραντεβού στο «πεδίο». Μπαίνω στο αυτοκίνητο. Επόμενη στάση – Πάρνηθα Δυτικά.
Αφού φτάνω διακρίνω τα σημάδια του μονοπατιού με πέτρες βαλμένες η μια πάνω στην άλλη και αρχίζω το περπάτημα. Το μάτι χάνεται στο πράσινο του δάσους και το μπλε του ουρανού. Πεδιάδες ακαθόριστες, άμετρες και λιβάδια αχανή, ξαφνικά δολίνες και ξέφωτα. Ήχοι πουλιών και σταγόνες χθεσινής βραδινής βροχής που πέφτουν στα φύλλα δέντρων. Κάθε φύλλο κάνει διαφορετικό ήχο ανάλογα το μέγεθος του, ήχοι του μικρόκοσμου που ήσυχα εργάζεται για επιβίωση, χρώματα της χλωρίδας όλου του φυσικού χρωματολόγιου, μυρωδιές από υγρό χώμα, από άνθη που μόλις γεννήθηκαν, από ακάθαρτες φωλιές μυρμηγκιών.
Η μυρωδιά του βρεγμένου ξύλου με χαλαρώνει εντελώς. Όταν αγγίζω τη φυσική φλοκάτη βρύων πάνω σε κορμό δέντρου γαργαλιέται η αίσθηση της αφής μου ικανοποιητικά. Εδώ θα δεις να δημιουργούνται τα σύννεφα από την υγρασία του δάσους. Όταν την δει ο ήλιος, τα βλέπεις καθώς ανέβουν στον ουρανό. Υπάρχει μια απεριόριστη ησυχία στη τόση φυσική φασαρία. Σε όλη αυτή την χορωδία ενεργοποίησης των αισθήσεων μπορώ να είμαι μόνο παρατηρητής και όσο πιο συνειδητά νιώθω μέρος της, τόσο ταπεινά ολόκληρος νιώθω.
Μετά από μια στροφή του μονοπατιού ξεπροβάλει μπροστά μου μακριά το αναρριχητικό πεδίο. Λίγο ανηφορικό ακόμα περπάτημα σε πέτρες και φτάνω στον προορισμό μου. Από εκεί μπορώ να ακούσω τις ομιλίες φιλών μου στο πεδίο, ίσως και κάποιον που φωνάζει προσπαθώντας μια «διαδρομή» πάνω στο βράχο. Νιώθω την ένταση στη καρδιά μου να αυξάνεται ήδη από λαχτάρα και το βήμα μου να γίνεται πιο γρήγορο όσο φτάνω, αλλά μέσα από αυτό βρίσκω την ισορροπία μου και προχωράω με ενθουσιασμό.
Πολλοί φίλοι αναρριχητές – αναρριχήτριες με καλωσορίζουν άλλοι με χιούμορ, άλλοι με φωνές προσέλευσης κι άλλοι με ένα απλό νεύμα. Χαμόγελα και καθαρά βλέμματα, φιλόδοξοι αναρριχητές με ευγενή άμιλλα, κλίμα χαράς και ελευθερίας από όλους, εναρμονισμένο με τη φύση. Καθρέπτης της αληθινής σου προσωπικότητας, αφού η φύση δεν επιτρέπει το ψέμα και την υποκρισία της πόλης. Η αναρρίχηση εκτός από περιπέτεια σημαίνει και ανακάλυψη, όχι μόνο της φύσης και των βουνών αλλά και του ίδιου σου του εαυτού.
Με την αναρρίχηση γνωρίζεις και μαθαίνεις ταξιδεύοντας σε διαφορετικές χώρες και πολιτισμούς, ανακαλύπτεις από τους ανθρώπους που συνεργάζεσαι και σκαρφαλώνεις μαζί διαφορετικές κουλτούρες. Ο καθένας είναι διαφορετικός στο στυλ που σκαρφαλώνει, διαφορετικός στη σωματική του μορφολογία, διαφορετικός στον τρόπο που αποφασίζει και σκέφτεται και αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον.
Δένω το σχοινί στη ζώνη μου, φοραώ τα παπουτσάκια, βάζω μαγνησία στα δάχτυλα μου, διπλοτσεκάρομαι με τον σχοινοσύντροφο μου που ασφαλίζει το σχοινί και εμένα από πιθανή πτώση και ξεκινώ να σκαρφαλώνω. Εδώ όλα σταματάνε, ο χρόνος, ο φόβος, οι σκέψεις, το πως ένιωθα πριν δεν έχει σημασία πια, είμαι μόνος μου στο βράχο και το μόνο που σκέφτομαι είναι το επόμενο πιάσιμο, το που θα βάλω τα πόδια μου για να ανέβω.
Όταν φτάνω στο δύσκολο κομμάτι της «διαδρομής» και φτάνω να πιέζω το σώμα μου και το πνεύμα μου στα όρια, όταν δηλαδή φτάνω σε κατάσταση «trance» ή φυσικής έκστασης, δεμένος με ένα σχοινί αρκετά μέτρα από το έδαφος κρεμασμένος στα χέρια μου και ανεβαίνοντας αποκλειστικά με δικές μου δυνάμεις , δε σκέπτομαι τίποτα παρά μόνο την επομένη κίνηση, όχι δυο πιασίματα μετά, επικεντρώνομαι μόνο στο επόμενο πιάσιμο, μια κίνηση μετά και έτσι όλο ανεβαίνω κι ανεβαίνω και νιώθω αυτή την έκσταση να αυξάνεται και σε κάθε κίνηση προσπαθώ να ισορροπώ με αυτή και δε θέλω να τελειώσει αυτό το ανέβασμα.
Αν θα κάνω λάθος και αφαιρεθώ θα πέσω, αίσθηση που είναι άκρως διασκεδαστική σίγουρα όμως η φύση δεν επιτρέπει λάθη κι αφού σαν άνθρωπος ανήκω στη φύση έτσι πέφτω και χάνω την έκσταση και περνάω πνευματικά στην γαλήνη ή στην σωματική ηρεμία ίσως και κάποιες φορές να περάσω στην οργή με νεύρα με εμένα γιατί στην ουσία κανείς άλλος δε φταίει που έχασα την αυτοσυγκέντρωση μου, τη χαλαρότητα μου ή τη ροή στις κινήσεις μου, αφού ήξερα από την αρχή ότι δεν πρέπει να πέσω για να ολοκληρώσω τη «διαδρομή». Έτσι τελικά νιώθω υπεύθυνος για κάθε μου κίνηση και για κάθε μου σκέψη και αυτό το βάζω στη καθημερινότητα μου, στη δουλειά μου, στις σχέσεις μου.
Αν δεν έκανα αναρρίχηση ίσως να είχα ανακαλύψει άλλο τρόπο για να μοιράζομαι όλα αυτά που έχω μάθει από αυτή. Κάτι που θα ήταν αντίστοιχα προκλητικό, ίσως χειρούργος ή αστροναύτης.. μπορεί και να έπαιζα σκάκι δε ξέρω σίγουρα όμως κάτι που να έχει αυξημένη ένταση με διάρκεια που θα μπορώ να φτάνω στα όρια του μυαλού μου, του σώματος μου και έτσι να μπορώ να ανακαλύπτω όλο και περισσότερο εμένα.
Η μέρα τελειώνει, φακοί ανάβουν, λαμπάκια στο δάσος ανάκατα κάτω από τον βράχο και ανάμεσα στα δέντρα, κάποιοι ακόμα σκαρφαλώνουν, νιώθω γεμάτος, δυνατός, οι αισθήσεις μου σήμερα έφτασαν στα όρια τους και τα ξεπέρασαν, ένα είδος γαλήνης και ηρεμίας που μόνο η αναρρίχηση σε συνδυασμό με τη φύση και τους φίλους μπορεί να μου προσφέρει. Ένα καλό γεύμα με κουβέντα και γέλια με τους φίλους θα ήταν φυσικά το κερασάκι σε όλη αυτή την έκρηξη συναισθημάτων.
Η αναρρίχηση σημαίνει πολλά περισσότερα από απλά σκαρφάλωμα σε βράχια.
Είναι το ταξίδι και η διαδρομή, είναι η γνωριμία με διαφορετικούς ανθρώπους, είναι το χτίσιμο καινούριων σχέσεων με φίλους, είναι η ανακάλυψη νέων προορισμών, είναι το να μαθαίνεις να γνωρίζεις και να μοιράζεσαι όπως ένα παιδί, είναι το να μαθαίνεις να μένεις θετικός ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα.
Υ.Γ.: Μη ξεχνάς να χαμογελάς!
