Θέλω το σώμα μου πίσω, όπως ήταν πριν μείνω έγκυος, αμέσως! Κανείς δεν σε προετοιμάζει για αυτό που έρχεται αφού γεννήσεις, περιμένεις πως μαγικά, ξαφνικά θα γίνεις αυτή που ήσουν. Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη, βλέπεις το είδωλο από το σώμα σου και δεν το αναγνωρίζεις. Μιλάς με φίλες και γνωστές και σου λένε ααα ναι, θέλει χρόνο μην βιάζεσαι. Ναι αλλά θέλω το σώμα μου πίσω, τώρα! Έτσι μου είχατε πει… Ποια είναι αυτή στον καθρέφτη; Και τρέχεις στο μωρό που κλαίει, να το θηλάσεις, να το αλλάξεις ή απλά να το πάρεις αγκαλιά. Μωρό μου, σε αγαπάω τόσο πολύ αγγελούδι μου. Εμένα όμως δεν με ξέρω…Και πρέπει να με μάθω από τη αρχή.
Επαναπροσδιορίζομαι λοιπόν, και όχι μόνο σωματικά, αλλά και σαν σύντροφός, σαν επαγγελματίας(γιατί είναι όλα μετέωρα στην χώρα που ζούμε για τις εργαζόμενες μητέρες), σαν άνθρωπος γενικά, είμαι μαμά πια. Και αν θέλω να είμαι καλή μαμά, πρέπει να με ξαναβρώ, να αγαπήσω αυτή την καινούρια γυναίκα που έχω γίνει, με τις καινούριες καμπύλες, με τις νέες υποχρεώσεις, με την νέα ζωή που προσπαθεί να χωρέσει μέσα στην παλιά.
Από πού να ξεκινήσω λοιπόν; Από το προφανές, το σώμα μου, και όχι μόνο για να δείχνω ωραία, αλλά για να αισθάνομαι ωραία, να κάνω μέσα σε αυτό το χάος κάτι για εμένα. Άσκησα λοιπόν βέτο στο σπίτι και απαίτησα χρόνο για τον εαυτό μου, δηλαδή να κρατάει κάποιος την μπέμπα για 2 ώρες 3 φορές την εβδομάδα. Τους είπα αν θέλετε να είμαι χαρούμενη και στην συνέχεια καλή μαμά θα πρέπει να μου δώσετε λίγο χρόνο, και έτσι και έγινε. Στις 40 μέρες ακριβώς πήρα το οκ από την γιατρό μου, και με βαριά καρδιά και με τις ενοχές να με τρώνε άφησα το μωρό μου στην γιαγιά του και πήγα για την γιόγκα μου σε ένα στούντιο κοντά στο σπίτι μου γιατί αν και δασκάλα γιόγκα όλες οι προσπάθειες εντός του σπιτιού ήταν αποτυχημένες.
Μπήκα στην αίθουσα, ξεκίνησα την πρακτική μου, απογοήτευση, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Η καισαρική, τα κιλά που ήταν εκεί ακόμα και η αποχή από την άσκηση δυσκόλευαν το έργο μου πολύ και φυσικά το σημαντικότερο, το μυαλό μου ήταν στο μωρό και όχι στην πρακτική μου. Ζήτησα να πάρω το τηλέφωνο μου στην αίθουσα αφού τώρα έχω μωρό και για καλή μου τύχη(λέω τώρα) ο δάσκαλος της σχολής μου είπε όχι! Πάρε λίγο το χρόνο σου…
Γύρισα σπίτι, το μωρό ήταν μία χαρά και χωρίς εμένα για 2 ωρίτσες, μην σου πω του έκανε και καλό που πέρασε λίγο χρόνο με την γιαγιά του, εγώ όμως ειλικρινά πίστευα μέσα μου πως δεν θα ξαναβρώ την δύναμη μου, δεν θα ξαναγίνω ποτέ όπως ήμουν.
Κάπου εκεί πήρα μία απόφαση, να μην τα παρατήσω, σημασία δεν έχει άλλωστε τι κάνεις πάνω στο στρωματάκι σου αλλά το να είσαι εκεί, στο ραντεβού που δίνεις με τον εαυτό σου. Έμεινα λοιπόν στο πρόγραμμα μου, και παρά την απογοήτευση μου, ήμουν εκεί στην πρακτική μου, ανέπνεα, ίδρωνα, έπεφτα, ξαναέπεφτα και ξανασηκωνόμουν, έκανα το καλύτερο που μπορούσα. Η πρακτική μου δεν περιείχε δύσκολες, εντυπωσιακές θέσεις, όπως πριν την εγκυμοσύνη, αλλά απλά πράγματα, βασικά, ότι μπορούσα να κάνω για να βρω και να χτίσω την δύναμη μου από την αρχή.
Πέντε μήνες μετά είμαι ευγνώμων, δεν είμαι όπως πριν γεννήσω αλλά είμαι σίγουρη πως είμαι πολύ κοντά, και μάλλον είμαι καλύτερη τώρα. Είμαι πιο σίγουρη, πιο σταθερή, πιο δυνατή από πριν, με έναν διαφορετικό τρόπο. Και ξέρεις γιατί? Γιατί τα κατάφερα ξανά! Δεν τα παράτησα, συνέχισα με την κοιλιά μου κομμένη, κουρασμένη από την αϋπνία του πρώτου καιρού, με το μυαλό μου στο μωρό και με όλα αυτά που σε ταλαιπωρούν στην αρχή να δίνω λίγο χρόνο σε εμένα. Να γυμνάζομαι, να με παρατηρώ, να σκέφτομαι ή να μην σκέφτομαι τίποτα…να μου δείχνω πως με αγαπάω. Να είμαι εγώ, η Μαριάννα πρώτα και μετά η μαμά, η σύντροφος, η δασκάλα γιόγκα και ότι άλλο ζητάω από τον εαυτό μου να είναι στην καθημερινότητα μου.
Ευτυχία είναι να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου, κάτι που στην αρχή με την μητρότητα το χάνεις εύκολα. Κάποια πράγματα όμως μπορούν να σε βοηθήσουν να σε βρεις ξανά, ένα από αυτά είναι η επαφή με το σώμα σου. Είναι μία καλή αρχή.
Και αφού τα κατάφερα εγώ, μπορείς και εσύ!
Namaste
