Μια ολόκληρη new age βιομηχανία έχει στηθεί γύρω από την ανάγκη του ανθρώπου να βρει απάντηση στα υπαρξιακά του ερωτήματα και στην ανάγκη του να διαχειριστεί τον πόνο και την θλίψη των τραυμάτων του. Σε ένα καπιταλιστικό μοντέλο προσέγγισης, δηλαδή fast and easy, λογής λογής θεραπευτές, coaches, influencers, gurus έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα ενοχοποίησης των “άσχημων” συναισθημάτων του ανθρώπου και “αντικατάστασης” τους από χαρά, αφθονία, αγάπη, ηρεμία, πληρότητα και λοιπές αόριστες και ακαθόριστες για τον κοινό νου (τον δικό τους και των υπολοίπων) έννοιες. Και όλα αυτά πάντα γρήγορα. Με την βοήθεια της “θετικής ενέργειας”.
Πως; Χωρίς επεξεργασία. Η μισή παλέτα έκφρασης του ανθρώπινου ψυχισμού δαιμονοποιήθηκε και πλέον ο στόχος είναι η αγνόηση της. Απόλυτα λογικά συναισθήματα όπως η θλίψη, ο θυμός, ο φόβος, η απογοήτευση έγιναν κάτι μιαρο το οποίο πρέπει πάση θυσία να κουκουλωθεί καθώς δεν ταιριάζει με το new age μοντέλο του χαρούμενου υγιούς ανθρώπου που φιγουράρει στις φωτογραφίες του insta.
Δεν υπάρχει καμία πρόσκληση προς την διερεύνηση της αιτίας της έκφρασης αυτών των συναισθημάτων. Το μόνο που χρειάζεται είναι να χαλαρώσεις, να προσελκύσεις την ενέργεια της γαλήνης, να ανοίξεις προς το σύμπαν και να θεραπευθείς με τη δύναμη της αγάπης!
Τι λες ρε φίλε; Πως δεν το είχα σκεφτεί μέχρι τώρα;
Φυσικά οι περισσότεροι άνθρωποι είναι τόσο πολύ τραυματισμένοι που δεν μπορούν να ανοίξουν ούτε καν στον διπλανο τους. Και οι εν λόγω προτροπές είναι τελείως ακατανόητες τόσο σε αυτούς που τις δέχονται όσο και σε αυτούς που τις κάνουν. Η πραγματικότητα είναι ότι όλο αυτό δεν είναι τίποτα παραπάνω από την άρνηση των ανθρώπων να κοιτάξουν πραγματικά τον εαυτό τους στον καθρέφτη και να αποδεχθούν όλες του τις όψεις ακόμη και τις πιο σκοτεινές.
Άραγε βέβαια ποιος μπορεί να τους αδικήσει γι αυτό; Όλο το πολιτισμικό μοντελάκι που παίζει τον τελευταίο αιώνα σε μια ηθελημένη απόκρυψη της αλήθειας βασίζεται. Ποιος άραγε θα ήθελε αυτή τη στιγμή να δει το πρόσωπο του Αφρικανού δούλου που εξόρυξε το κοβάλτιο της συσκευής με την οποία διαβάζει αυτές τις γραμμές αυτή τη στιγμή; Η το πρόσωπο του παιδιού που στην Κίνα που την κατασκεύασε;
Κάνεις μας. Κι αν δεν θέλουμε να δούμε τον πόνο του διπλανού μας είναι λογικό επακόλουθο να μην θέλουμε να δούμε και τον δικό μας. Επιθυμούμε απλά να φύγει. Θάβουμε επιμελώς τη θλίψη μας και προχωρούμε φτιάχνοντας ένα μείγμα “ποσοτικών” δραστηριοτήτων. Θα βάλουμε 2 κιλά γιόγκα, 1 κιλό μασάζ, 1/2 κιλό διαλογισμό, έναν άνθρωπο να κοιμόμαστε μαζί του το βράδυ, μια δουλειά και όλα αυτά στο μίξερ για να βγει το μείγμα που θα πασπαλίσει χρυσόσκονη τη ζωή μας και όλα πια θα είναι γεμάτα χαρά και ευδαιμονία και αγάπη.
Φυσικά όσο το μείγμα αποτυγχάνει να φουσκώσει και όσο παλεύουμε να θάψουμε τα κομμάτια του εαυτού μας που μας απαρτίζουν, τα τραύματα που μας χαράκωσαν στην πορεία της ζωής τόσο αυτά μας χτυπούν αλύπητα. Γιατί πρόκειται για γεγονός αδιαμφισβήτητο πως οτιδήποτε απωθούμε γίνεται νεύρωση. Γνωρίζω δεκάδες νευρωτικούς ανθρώπους που πουλάνε σεμινάρια αυτοβελτίωσης ενώ στη ζωή τους με τα βίας μπορούν να χωρίσουν δύο γαϊδάρων άχυρα.
Αυτό που λέω πολύ συχνά στους θεραπευόμενους μου είναι ότι η θεραπεία δεν είναι σαν βόλτα στο πάρκο. Κάποιες φορές θα είναι ομορφιά και ανακούφιση και λύτρωση, κάποιες άλλες όμως θα μοιάζει με τρενάκι του τρόμου. Γιατί στόχος μας δεν είναι και δεν πρέπει να είναι να κουκουλωσουμε όπως όπως τα θέματα μας αλλά να τα φέρουμε στην επιφάνεια και να τα επεξεργαστούμε. Και όταν αυτό συμβεί και φύγει το βάρος από πάνω μας δε σημαίνει ότι θα σταματήσουμε να νιώθουμε, αλλά ότι πια τα αισθήματα αυτά δε θα κυβερνούν τη ζωή μας.
Δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να ασχοληθούμε με τα τραύματα, υπάρχει όμως ασφαλής τρόπος αυτό να συμβεί. Οφείλουμε στον εαυτό μας να κάνουμε αυτή την προσπάθεια, την αληθινή προσπάθεια κόντρα σε ένα πολιτισμό φυγόκεντρο που νοιάζεται μόνο για το περιτύλιγμα αλλά καθόλου για το περιεχόμενο. Διότι μόλις καταφέρουμε να φροντίσουμε τις πληγές μας με χρόνο και υπομονή αποκαλύπτεται αυτό που πραγματικά είμαστε και όχι πια αυτό το οποίο καταλήξαμε.
Τότε και μόνο τότε μπορεί η ύπαρξη να βιώσει τη ζωή της με χαρά, αγάπη, πληρότητα, ευδαιμονία, γαλήνη.
Ο,τι κι αν σημαίνουν αυτά τελικά.
