Πιστεύω πως ίσως ο πιο σημαντικός σκοπός του ανθρώπου σε αυτόν τον πλανήτη είναι να βρει το φως μέσα του, και στη συνέχεια να βοηθήσει και τους υπόλοιπους να βρουν το δικό τους φως. Η Ναταλία κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι είναι ένας από αυτούς τους ανθρώπους. Η υπευθυνότητα, το ήθος, η ευαισθησία και η αγάπη για τη ζωή είναι κάποιες από τις ποιότητες που μου έρχονται στον νου όταν την σκέφτομαι και φυσικά, όλα αυτά γραμμένα μέσα στα χαρακτηριστικά υπέροχα, ζεστά μάτια της και στις αληθινές αγκαλιές που σε παίρνει μόλις σε βλέπει. Δεν χρειάζεται συστάσεις, είναι γνωστή για το καλλιτεχνικό της έργο, δείτε τι μας είπε:
Μαριάννα: Καλησπέρα Ναταλία, χαίρομαι πολύ που είμαι μαζί σου!
Ναταλία: Καλησπέρα!
Μαριάννα: Θα ήθελα να μου πεις πως ξεκίνησε η σχέση σου με τη γιόγκα και τον διαλογισμό;
Ναταλία: Η σχέση μου γενικά με αυτό που ονομάζουμε σήμερα πνευματικότητα έχει αρχίσει σε πολύ μικρή ηλικία, χωρίς να ξέρω ότι αυτό λέγεται πνευματικότητα. Δηλαδή, επειδή αυτό που με χαρακτηρίζει είναι μία ανησυχία για τα πράγματα, ψαχνόμουν από πολύ μικρή, θυμάμαι τον εαυτό μου από 12 χρονών κιόλας, να ψάχνεται γενικότερα, να κάνει ερωτήσεις στους δασκάλους για τα θρησκευτικά θέματα, αμφέβαλλα για τα πάντα, σε θέματα θρησκείας, σε θέματα πνευματικότητας. Είχα μπει σε κάποιες παρέες που ασχολούνταν με την μεταφυσική, κάναμε μάλιστα και κάποια “πειράματα”!! Είχαμε διαβάσει διάφορα βιβλία,όπως αυτά του ”πατέρα της Παραψυχολογίας” Αγγ. Τανάγρα, περι υλοποίησης πνευμάτων! Εφηβικές αναζητήσεις… Γενικά ψαχνόμουν, είχα διαβάσει για βουδισμό πολύ μικρή από τα 18 μου, είχα μία τέτοια έφεση λοιπόν, χωρίς να μου έχει διδάξει κανείς τίποτα. Ο πατέρας μου λίγο ασχολιόταν με αυτά, οπότε ίσως αυτή ήταν μία επιρροή, αλλά όχι τεράστια, πιο πολύ γονιδιακά θα έλεγα.
Προχωρώντας τον εαυτό μου. Πάντα πίστευα ότι αυτά που δεν φαίνονται είναι πολύ πιο ενδιαφέροντα από αυτά που φαίνονται, από αυτά που μπορούμε να δούμε, η κρυφή πλευρά του εαυτού μας, η αθέατη πλευρά του ανθρώπου γενικά αλλά και στην φύση αυτά που δεν είναι αμέσως ορατά αλλά τα αφουγκραζόμαστε, τα αισθανόμαστε. Πάντα είχα μία έφεση προς αυτά, εξ’ ου ίσως και η καλλιτεχνική μου φύση.
Προχωρώντας και μεγαλώνοντας άρχισαν λίγο να παίρνουνε σχήμα, με διάφορα βιβλία, με διάφορα πράγματα και
όταν πέρασα μία φάση βαθιάς κατάθλιψης που κράτησε 3 χρόνια, είχα μία εμπειρία πολύ αποκαλυπτική, γιατί ήταν πολύ δυσάρεστη αυτή η περίοδος της ζωής μου…
Μ: Να πω εδώ ότι συνήθως οι άνθρωποι που ψάχνονται με αυτά τα πράγματα και που έχουν την ανάγκη να πάνε λίγο παραπέρα, περνάνε μία δύσκολη φάση πάντα.
Ν: Έτσι νομίζω και εγώ.
Μ: Λέμε στη γιόγκα συχνά, “Χωρίς λάσπη, δεν υπάρχει λωτός.¨
Ν: Σωστά, έτσι ακριβώς, πρέπει να βουτήξεις βαθιά, να πιάσεις ίσως και πάτο για να μπορείς να βρεις τρόπο να ανέβεις πάλι. Και θυμάμαι τον εαυτό μου σε νύχτες αϋπνίας και βαθιάς κατάθλιψης, να ξημερώνει ένα πρωί, στη Σίφνο και μετά από μία δική μου, θα έλεγα, απελπισμένη κραυγή που ήρθε από πολύ βαθιά μου, ήταν σαν να έφυγε ένα πέπλο που τα κάλυπτε όλα και να είδα καθαρά. Δηλαδή, έτσι όπως καθόμουν στο μπαλκόνι και ήταν μπροστά μου η θάλασσα και αριστερά τα βουνά, ήταν σαν να έφυγε μία πάχνη και έλαμψαν όλα πάρα πολύ καθαρά μπροστά μου. Είδα δηλαδή την βουνοκορφή, είδα τον ουρανό, είδα τα δέντρα, σαν να μην τα είχα ξαναδεί ποτέ. Σαν να τα έβλεπα πρώτη φορά. Έλαμπαν όλα, καθαρότατα και νόμιζα ότι αν έκανα έτσι θα τα έπιανα με το χέρι μου. Αυτό ήταν μία πολύ βαθιά αποκάλυψη για εμένα, σαν να έβλεπα την ζωή για πρώτη φορά, ένα τέτοιο πράγμα. Άρχισε λοιπόν από τότε η αντίστροφη μέτρηση για να βγω από αυτό το στάδιο της κατάθλιψης, και δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την εμπειρία μου. Ο καθένας θα μπορούσε να το ερμηνεύσει με πολλούς τρόπους, εμένα με οδήγησε σε άλλα μονοπάτια, στο να δω καθαρά τη ζωή έξω και μέσα μου.
Μ: Αυτή ήταν και μία από τις πιο σημαντικές στιγμές σου, από τις πιο σημαντικές πνευματικές εμπειρίες που σου άλλαξε την ζωή..
N: Ακριβώς!
Μ: Και από τότε έχεις εδραιώσει κάποιες πρακτικές, κάνεις κάτι καθημερινά σε σχέση με την γιόγκα, με τον διαλογισμό;
Ν: Ναι, ασχολούμαι από πολύ νέα με τον διαλογισμό, μπορεί από τα 20, δεν ξέρω, άρχισα από mind-control, μετά άρχισα λίγο λίγο να διαλογίζομαι και δεν είχα ασχοληθεί με την γιόγκα έως πολύ πρόσφατα που γνώρισα μία πάρα πολύ καλή δασκάλα….(γέλια) που λέγεται Μαριάννα Θυμιάκη. Λοιπόν, και με έναν πολύ ωραίο τρόπο ήρθαν και δέσανε αυτά μαζί, δηλαδή ενώ συνήθως προϋπάρχει η άσκηση και μετά έρχεται το πνευματικό στοιχείο, εδώ εμένα ακούμπησε η asana, οι ασκήσεις του σώματος πάνω σε αυτά που ήδη ήξερα και ήταν σαν να ισορρόπησε.
Μ: Ναι, να πω εδώ λίγο κάτι ότι, είμαι δασκάλα σου στην άσανα, γιατί στον διαλογισμό ήσουν αρκετά προχωρημένη, οπότε δεν ξέρω ποιος είναι πιο προχωρημένος από τον άλλον και αν μπορώ να θεωρηθώ δασκάλα σου, στην asana ήρθα, δηλαδή στις στάσεις, στο φυσικό σου σώμα.
N: Μαζί τα κάνουμε!!
Μ: Βρίσκεις κάποια κοινά με το θέατρο και την γιόγκα και τον διαλογισμό;
N: Εγώ πιστεύω ότι δεν μπορείς να ασχοληθείς με την τέχνη αν δεν περάσεις από αυτά τα μονοπάτια, η τέχνη η ίδια είναι ένα είδος διαλογισμού. Με ποια έννοια, την ώρα της παράστασης γίνεται ένας ομαδικός διαλογισμός χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Που σημαίνει τι; Βρισκόμαστε όλοι σε μία μορφή διαλογισμού όταν πετύχει η παράσταση, όταν δημιουργούνται στιγμές τέχνης, όταν γίνεται τέχνη, ίσον ποίηση. Όταν λοιπόν δημιουργείται η τέχνη που είναι το ζητούμενο μας, δεν σημαίνει ότι το καταφέρνουμε κάθε βράδυ, το ζητούμενο μας είναι λοιπόν, όταν δημιουργείται τέχνη, έστω και λίγες στιγμές την ώρα της παράστασης, αυτό που συμβαίνει ή θα θέλαμε να συμβεί είναι ένας διαλογισμός. Δηλαδή και ο ηθοποιός αλλά και το κοινό βρίσκονται στο εδώ και τώρα, χωρίς να σκέφτονται τίποτα άλλο.
Καταργείται ο χώρος, καταργείται ο χρόνος και όλοι συγκλίνουν σε αυτό που συμβαίνει εκείνη την στιγμή πάνω στην σκηνή. Δεν υπάρχει τίποτα που να απασχολεί το μυαλό, δεν υπάρχουν άλλες σκέψεις και αναπνέουμε όλοι μαζί εκείνη την στιγμή σε κάτι κοινό. Αυτό που λέω τώρα είναι το μεγάλο ζητούμενο δεν είναι αυτονόητο, ούτε εύκολο. Πρέπει να ξεκινάει πρώτα από τον ηθοποιό, δηλαδή ο ηθοποιός πρέπει να στρώνει. Αυτά που γίνονται πάνω στην σκηνή να είναι τόσο βαθιά και ουσιαστικά, ώστε να κατέβουν κάτω στο κοινό, και να δεχτεί το κοινό, να αφεθεί σε αυτό που του προτείνει ο καλλιτέχνης, δηλαδή να ξεχάσει τα πάντα και να είναι στο εδώ και τώρα.
Μ: Πέρα από αυτό, δουλεύοντας λίγο μαζί σου έχω συνειδητοποιήσει και εγώ κάποια πράγματα για την τέχνη, τα οποία δεν τα γνώριζα και θα ήθελα να τα ακούσει λίγο ο κόσμος αυτά, το πόσο ο ηθοποιός θα πρέπει να είναι δουλεμένος με τον εαυτό του, και με τις δύσκολες πτυχές του εαυτού του, για να μπορέσει να γίνει ίσως καλύτερος ηθοποιός. Πες μου αν λέω κάτι λάθος, ότι θα πρέπει να έχει έρθει προς τα μέσα για να μπορέσει να βγει προς τα έξω.
Ν: Κοίταξε, η τέχνη είναι μία διαδρομή, δεν υπάρχει περίπτωση ένας καλλιτέχνης να μην έχει πονέσει, να μην έχει ταλαιπωρηθεί, να μην έχει ψάξει μέσα του, να μην έχει ανακαλύψει τις ρωγμές του, τα αδύνατα σημεία του, τα ελαττώματα του, να τα έχει αποδεχτεί, ούτως ώστε να ανέβει στη σκηνή να πει κάτι, αλλιώς γιατί να ανέβει στην σκηνή; να κάνει τον ωραίο; Δεν έχει λόγο η παρουσία του εκεί πάνω. Εννοείτε λοιπόν ότι πρέπει να έχει κάνει ένα βαθύ ταξίδι προς τα μέσα.
Και τι κάνει; Αυτό είναι το ωραίο με την τέχνη, για αυτό λένε ότι ο καλλιτέχνης αργεί να γεράσει, κάθε χρόνο παρουσιάζει στην σκηνή το ταξίδι του, δηλαδή μας δείχνει σε ποιο σημείο του προσωπικού του ταξιδιού βρίσκεται. Πόσα έχει κερδίσει, πόσο έχει βελτιωθεί, τι έχει κατακτήσει και αυτό μπορεί να μην ξέρει το κοινό να το πει με λόγια, και φυσικά δεν ξέρει, ούτε το αφορά, ούτε το ενδιαφέρει, ούτε θα έπρεπε, αλλά το αισθάνεται. Αισθάνεται δηλαδή ότι έχει μπροστά του έναν καλλιτέχνη ο οποίος έχει κάνει μία διαδρομή, άρα νιώθει ότι κάτι έχει να πάρει από αυτόν, είναι πράγματα που δεν λέγονται με λέξεις. Οπότε ναι, είναι μία βαθιά προσωπική, εσωτερική διαδρομή, δεν μπορείς να την κάνεις αλλιώς και να συνεχίσεις να εξελίσσεσαι σε αυτή την δουλειά.
M: Γνωρίζω επίσης ότι είσαι και δασκάλα υποκριτικής, χρησιμοποιείς κάποιες από αυτές τις τεχνικές-πρακτικές για να βοηθήσεις τους καινούριους ηθοποιούς που έρχονται στον χώρο;
Ν: Ναι, κάνω ένα μάθημα κάπως διαφορετικό από ότι έχω καταλάβει, από ότι κάνουν οι άλλοι καθηγητές υποκριτικής, με την έννοια ότι δεν επιμένω τόσο στις “σκηνές” και στους “ρόλους”, όσο στο να ανακαλύψει ο κάθε ηθοποιός αυτό ακριβώς που λέμε, τι έχει να πει με τον εαυτό του, ούτως ώστε να το βγάλει και έξω στον κόσμο. Τι ταξίδι έχει κάνει μέσα του, πόσο έχει καταλάβει γιατί το κάνει αυτό που κάνει, όλα αυτά τα ερωτήματα που είναι πολλά και πολύ σημαντικά, τα θέτω μπροστά στα παιδιά. Ακριβώς επειδή η εποχή που ζούμε δεν βοηθάει καθόλου σε αυτή την κατεύθυνση, ακριβώς το αντίθετο, βιώνουμε κυρίως σε αυτή τη χώρα, γενικότερα βέβαια αλλά κυρίως στην χώρα μας, ένα κλίμα θυμού, βίας, μία χαοτική κατάσταση, είναι πολύ άσχημο το κλίμα για τους νέους ανθρώπους. Δεν έχουνε που να ακουμπήσουν τα όνειρα τους, τις σκέψεις τους, τις ιδέες τους, μην σου πω ότι ξεκινάνε χωρίς στόχο, δηλαδή πολλά παιδιά τα ρωτάω, για ποιο λόγο είσαι στην σχολή, δεν ξέρουν να απαντήσουν.
Δυστυχώς δεν έχουν κάνει κάποια συζήτηση με τον εαυτό τους, οπότε αυτό που προσπαθώ, την ώρα που αρχίζει το μάθημα είναι να αποκλείσουμε από την τάξη οποιοδήποτε “θόρυβο”, υπάρχει έξω από την τάξη, οποιεσδήποτε σκέψεις αρνητικές, όλη αυτή την βία που σου λέω, γιατί τυχαίνει να διδάσκω και στα Εξάρχεια, και κυριολεκτικά και μεταφορικά εννοώ την βία, την οργή, τον θυμό, όλες αυτές τις αρνητικές καταστάσεις.
Κάνουμε κάποια άσκηση σε κύκλο, όπου όλοι συντονίζονται σε κάποιες κινήσεις, που αν δεν συγκεντρωθούν, αν δεν συγκεντρωθεί το μυαλό τους και δεν κάνουν ένα είδος διαλογισμού δεν μπορούν να τις κάνουν. Είναι απαραίτητο ξεκίνημα για το μάθημα, πριν αρχίσουν να παίζουν δηλαδή τις σκηνές, να κάνουν οποιοδήποτε ρόλο, πρέπει να συγκλίνουν όλοι μαζί σε μία συγκεκριμένη ενέργεια. Δηλαδή, να έρθει ο καθένας στον πυρήνα του, να συγκεντρωθεί μέσα του, στο κέντρο του, και μετά όλοι μαζί στο κέντρο του κύκλου. Κάνουνε λοιπόν μία άσκηση ο καθένας με αρμονία και με αναπνοές, προσπαθώντας να είναι όσο πιο αρμονική γίνεται αυτή η κίνηση, δεν μπορώ να στην δείξω τώρα, ούτε θα είχε και νόημα, αλλά ο στόχος είναι αυτός, να αφήσουν απ’ έξω τα πάντα και να συγκεντρωθούν σε αυτό που έχουν να κάνουν. Γιατί όταν ανεβαίνει ο καλλιτέχνης στην σκηνή, δεν μπορεί να κουβαλάει τίποτα μαζί του και πρέπει να εξασκηθούν σε αυτό.
Μ: Επειδή σε γνωρίζω προσωπικά, γνωρίζω ότι είσαι ένα πάρα πολύ υπεύθυνο άτομο και με τρομερό ήθος, θέλω να σε ρωτήσω αν αυτές οι πρακτικές και η πνευματικότητα σε βοήθησαν σε αυτό το ταξίδι σου, και αν πιστεύεις λόγω της κρίσης που βιώνουμε στον πλανήτη, σαν κοινωνία, σε όλες τις πλευρές, αν πιστεύεις ότι η πνευματικότητα μπορεί να βοηθήσει να αλλάξει αυτή η κατάσταση.
Ν: Θεωρώ ότι είναι μονόδρομος, ότι χωρίς την πνευματικότητα δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα. Έχω την εντύπωση ότι ο πλανήτης βρίσκεται σε μία πολύ δύσκολη ιστορική στιγμή. Είναι γεγονός, δεν σημαίνει επειδή δεν έχουμε παγκόσμιο πόλεμο, ότι δεν έχουμε παγκόσμιο πόλεμο που αφορά πιο πολύ την ανθρώπινη φύση μας, είναι άλλου είδους πόλεμος αυτός. Ο οποίος απαιτεί να βρούμε μία πνευματική διαδρομή. Αν δεν την βρούμε θα βγαίνει ο ένας και θα σκοτώνει τον άλλον.
Είναι άκρως απαραίτητο αυτή την στιγμή, κυρίως ο δυτικός πολιτισμός να στραφεί στο μέσα του, να βρει ποιος είναι, τι θέλει, ποιος είναι ο σκοπός που γεννήθηκε, ερωτήματα που κάποτε τα θεωρούσαν πολυτέλεια, αλλά τώρα είναι απαραίτητα, να βρούμε τι κάνουμε επάνω σε αυτή την γη, γιατί ήρθαμε και τι ευθύνες έχουμε, απέναντι στον εαυτό μας, στον συνάνθρωπό μας και γενικότερα στην κοινωνία.
Και να μην σπεύδουμε να κάνουμε οικογένειες αν δεν έχουμε λύσει αυτά τα προβλήματα, είναι πολύ βασικά θέματα αυτά. Ανακαλύπτω γύρω μου ανθρώπους, με τους οποίους συζητάω καθημερινά, που είναι θυμωμένοι, βγάζουν αρρώστιες εσωτερικώς, στα έντερα, στομάχι, καρκίνους, και νέοι άνθρωπο δυστυχώς. Είναι κάτι το πρωτόγνωρο, θα χρειαστούμε χρόνια για να το αναλύσουμε, για να πούμε τι περάσαμε στην εποχή που ζούμε τώρα, αλλά εάν δεν βρούμε αυτόν τον δρόμο προς τα μέσα, να απαλύνουμε το μέσα μας, να συμφιλιωθούμε με το μέσα μας, να γαληνέψουμε, να δεχτούμε τον εαυτό μας έτσι όπως είναι, άρα και τον διπλανό μας, και να μην είμαστε σε συνεχή στάση αντιπαλότητας με τον διπλανό μας, σαν να φταίει αυτός για όλα μας τα θέματα, δεν βλέπω ελπίδα για αύριο. Δεν ξέρω πως θα ξημερώσει η αυριανή μέρα, είναι υποχρεωτική αυτή η διαδρομή.
Υπάρχει θυμός στον δρόμο, στα αυτοκίνητα, στα φανάρια, οι πεζοί περνάνε με πανικό στα μάτια, θα μας αφήσουν να περάσουμε τώρα με το πράσινο, ή θα περάσει ο άλλος με το κόκκινο και θα μας σκοτώσει; Θα ανέβει κάποια μηχανή στο πεζοδρόμιο; Θα μπορέσουμε να πάμε ασφαλής στη δουλειά μας; Με την πρώτη βρίζουν, φωνάζουν. Όλος αυτός ο αποθηκευμένος θυμός που υπάρχει μέσα μας, που ξεκινάει από τα σπίτια μας βέβαια, και από την έλλειψη παιδείας, καλλιέργειας και όλα αυτά τα γνωστά, πρέπει κάπου να εκτονωθεί, και δυστυχώς επειδή έχουμε μάθει να τα περιμένουμε από άλλους, από γονείς, δασκάλους, κυβερνώντες κλπ τελικά είναι λάθος.
Πρέπει να τα βρούμε μέσα μας, αυτό μας ζητάει η εποχή, ο καθένας να βρει μέσα του το στήριγμα του, να ψάξει βαθιά μέσα του, δεν έχουμε άλλη επιλογή.
Μ: Είσαι παντρεμένη, έχεις κάνει και ένα υπέροχο κορίτσι, και εκτός από αυτά είσαι και μία πολύ καλή ηθοποιός και είσαι και ένας άνθρωπος ο οποίος έχει δουλέψει και με τον εαυτό του. Υπάρχει κάποιο μυστικό, που τα έχεις ισορροπήσει όλα αυτά μεταξύ τους, και τα έχεις κάνει, θα το βάλω σε εισαγωγικά, “καλά”.
Ν: Κοίταξε, μυστικό δεν υπάρχει, δεν νομίζω ότι κάνω κάτι περισσότερο από ότι οι άλλοι άνθρωποι, τουλάχιστον αυτό προσπαθούμε..
Μ: Υπάρχει μία κρίση στις σχέσεις, γι αυτό το λέω, δηλαδή οι νέοι άνθρωποι δυσκολεύονται λίγο με τις προσωπικές τους σχέσεις..
Ν: Ναι, σου επαναλαμβάνω αυτό που είπα πριν, ότι αν δεν τα βρεις με τον εαυτό σου, δεν θα τα βρεις με τον άλλον, και οι καλύτερες σχέσεις γίνονται κυρίως όταν είναι έτοιμη η γυναίκα να συνειδητοποιήσει ποιος είναι ο κατάλληλος σύντροφος για αυτήν. Νομίζω λοιπόν ότι οι νέοι αυτό πρέπει να ψάξουν, εντάξει πέρα από τις εφήμερες σχέσεις και όλες αυτές τις ευκολίες, να ψάξουν μέσα τους για να κάνουν μία σημαντική σχέση, να μην βιαστούν να κάνουν οικογένεια.
Αλλά επανέρχομαι σε αυτό που με ρώτησες, τι κάνω στην καθημερινότητα μου. Απλώς προσπαθώ κάθε μέρα, να μην ξεκινήσω την μέρα μου αν δεν κάνω κάτι για εμένα. Είτε αυτό λέγεται κάποιες θετικές σκέψεις, είτε αυτό λέγεται κάποιες αναπνοές αν δεν έχω χρόνο, κάποιες απλές κινήσεις του σώματος, δηλαδή για να έρθω στο κέντρο μου, χρειάζεται λίγο να αφιερώσω όσα λεπτά έχω, είτε αυτό είναι είναι ένα τέταρτο, είτε είναι 5 λεπτά, είτε είναι 3, λίγο πριν ξεκινήσω την μέρα μου, στον εαυτό μου. Θα βγω με λιγότερο θυμό στον δρόμο, με λιγότερα απωθημένα, με λιγότερη βία, με μεγαλύτερη κατανόηση για τον συνάνθρωπο, δεν νομίζω ότι είναι τόσο δύσκολο για τον καθένα να το κάνει ή τουλάχιστον να αρχίσει να το προσπαθεί, και μετά ας το εξελίξει ο καθένας όσο θέλει και όσο μπορεί.
Μ: Είναι αυτά τα φίλτρα που λέω εγώ, που σε βοηθάνε να φιλτράρεις λίγο τα πράγματα πριν βγεις έξω, να πάρεις λίγο χώρο για να τα δεις πιο καθαρά.
Ν: Ακριβώς έτσι.
Μ: Πολύ ωραία, έρχεται και μία παράσταση, που ανυπομονούμε να την δούμε Ναταλία, θέλεις να μου πεις λίγα πράγματα για αυτή;
Ν: Ξεκινάμε στο θέατρο Ιλίσια, στις 11 Δεκεμβρίου μία παράσταση που λέγεται “6 μαθήματα χορού σε 6 εβδομάδες” του Ρίτσαρντ Αλφιέρι, ένα έργο που έχει κάνει παγκόσμια επιτυχία πολλά χρόνια όπου και να έχει παρουσιαστεί, θα παίζουμε σε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο με “Το Τίμημα” που παίζεται τώρα στο Ιλίσια. Οι μέρες θα είναι Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη προς το παρόν, στις γιορτές θα προσθέσουμε και άλλες μέρες, και από ένα σημείο και μετά θα παίζουμε όλη την εβδομάδα. Πρωταγωνιστώ μαζί με τον Δημοσθένη Παπαδόπουλο, τον συνάδελφο μου, ο οποίος σκηνοθετεί κιόλας την παράσταση και νομίζω ότι θα είναι μία δουλειά πολύ τρυφερή, ζεστή και ανθρώπινη. Δείτε εδώ περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση.
Μ: Ευχαριστώ πολύ, για τον χρόνο σου.
Ν: Εγώ ευχαριστώ.
Namaste
