Όλα στη ζωή μας έχουν αλλάξει τον τελευταίο καιρό, έχουν προσαρμοστεί στην εποχή του κορονοϊού, και φυσικά το ίδιο έχει συμβεί και με την πρακτική μας. Έχουμε φύγει από τις πραγματικές αίθουσες και έχουμε μεταφερθεί σε virtual μέρη συνάντησης.
Οι περισσότεροι από εμάς, δάσκαλοι και μη, είχαμε κάποιες αντιστάσεις στην αρχή, αλλά προσπαθήσαμε να προσαρμοστούμε στην νέα κατάσταση. Σκεφτήκαμε να υποστηρίξουμε την πρακτική με όποιο τρόπο μπορούμε, να κοινωνικοποιηθούμε, να είναι και αυτός ένας τρόπος απασχόλησης στο σπίτι και φυσικά να μην χάσουμε την γιόγκα μας.
Προσωπικά, ήταν η ανάγκη και η ώθηση των μαθητών μου που με οδήγησε στην απόφαση να διδάξω online μαθήματα και στο ψάξιμο πως μπορεί αυτό να προσαρμοστεί ώστε να γίνει πραγματικά ωφέλιμο για τον ασκούμενο, καθώς θεωρητικά οι ασκούμενοι προετοιμάζονται από τους δασκάλους τους ειδικά για τέτοιες εποχές και θα πρέπει να μπορούν να κάνουν μία στοιχειώδη πρακτική μόνοι τους.. Και ναι, η γνώμη μου είναι πως η διαδικτυακή επαφή είναι κάτι, αν η εναλλακτική είναι να μην κάνεις τίποτα!
Όπως είναι λογικό όμως, όλη αυτή η κατάσταση σε βάζει σε σκέψεις καθώς χωρίς άγγιγμα, χωρίς τον ήχο της αναπνοής, χωρίς την ανταλλαγή της ανθρώπινης ενέργειας και χωρίς όλη αυτή την ζεστή ατμόσφαιρα που δημιουργείται σε μία τάξη γιόγκα αισθανόμαστε οι περισσότεροι πως η virtual πραγματικότητα μας είναι μισή, η εμπειρία του μαθήματος είναι μισή.
Και φυσικά εφόσον όλα διαδραματίζονται μπροστά από μία οθόνη, η δύναμη της εικόνας μας έχει κυριεύσει εντελώς. Δάσκαλοι και μαθητές ανεβάζουν φωτογραφίες, προσκαλώντας ή απαντώντας σε challenge, tik tok, Instagram, live, stories, mysore zoom rooms, σε κάθε πιθανή asana, σε mini yoga sequence μέσα από κάθε γωνία του σπιτιού τους. Η εποχή προστάζει… και εμείς ακολουθούμε ή απλώς παρακολουθούμε τις εξελίξεις.
Σίγουρα υπάρχουν αξιόλογα μαθήματα online αλλά πόσα είναι αυτά και που μας οδηγεί όλη αυτή η καινούρια πραγματικότητα;
Ένα από τα βράδια της καραντίνας έβλεπα βιντεάκια στο youtube από έναν αγαπημένο μου δάσκαλο τον David Swenson όπου αναφέρεται σε κάτι που συχνά επισημαίνει και στα σεμινάρια που διδάσκει. Αν ήσουν τυφλός; Αν δεν είχες ξαναδεί ποτέ στην ζωή σου κάποιο σχήμα της γιόγκα; Αν δεν μπορούσες να συγκρίνεις το σώμα σου στο συγκεκριμένο σχήμα με το σώμα του διπλανού σου; Τότε τι θα ήταν η γιόγκα για εσένα; Μπορείς να σταματήσεις για ένα λεπτό ότι κάνεις, να κλείσεις τα μάτια σου, να πάρεις μία βαθιά αναπνοή και να σκεφτείς την απάντηση;
Είναι σύνδεση, ένωση λέει η λέξη. Είναι η προσπάθεια μας να αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας. Να τον αποδεχτούμε, να κατανοήσουμε και να θαυμάσουμε την θεϊκότητα της ανθρώπινης μας φύσης. Ασχολούμαστε με το σώμα μας για να νιώσουμε ότι δεν είμαστε μόνο αυτό. Με εργαλείο την αναπνοή μας απελευθερώνουμε μοτίβα που δεν μας εξυπηρετούν, ερχόμαστε σε επαφή με πιο λεπτοφυείς ενέργειες, και κάποιες στιγμές αισθανόμαστε αυτή την γλυκιά ευτυχία της επαφής μας με την πνευματική μας καρδιά. Αυτό το απαλό χάδι, αυτές τις ματιές που ρίχνουμε στην παιδικότητα μας, την αίσθηση της ελευθερίας, την ειλικρινή, αληθινή επαφή με το ανώτερο κομμάτι του εαυτού μας.
Και πόσο μας λείπουν οι άνθρωποι που ήταν γύρω μας δεδομένοι.. Ή πόσο μας λείπει μία βόλτα στην θάλασσα, να αναπνεύσουμε καθαρό αέρα, ή να περπατήσουμε μέσα σε ένα δάσος. Όλα αυτά κάνοντας γιόγκα γίνονται σημαντικά. Και κάπου εκεί, στην διαδρομή αυτή τελικά συνειδητοποιούμε ότι είμαστε ΈΝΑ. Και μπορούμε να συνεχίσουμε μόνο αν κατανοήσουμε αυτή την σύνδεση μας.
Η εποχή μας δείχνει ακριβώς αυτό, ο ιός μας δείχνει ακριβώς αυτό, ότι από την μία άκρη της γης φτάνει πολύ γρήγορα στην άλλη. Ότι αρρωσταίνω εγώ και αρρωσταίνουν άλλοι δύο στην σειρά. Μα μήπως ήμασταν ήδη άρρωστοι; Μήπως η εικόνα μας, ή η ικανοποίηση των προσωπικών μας αναγκών ήταν σημαντικότερες από τις σχέσεις μας; Είχαμε χρόνο να συναντηθούμε με τον εαυτό μας; Με τους ανθρώπους μας; Μήπως είχαμε ξεχάσει την ουσία των πραγμάτων;
Είμαστε ένα σύστημα που επιβιώνει μόνο όταν εργάζεται συνδεδεμένο, όταν κατανοεί την αλληλεξάρτηση του. Η ανάγκη για πνευματικότητα στις μέρες μας είναι επιτακτική, δεν υπάρχει χώρος για εγώ και εσύ. Μόνο για εμείς.
Εμείς τα δέντρα. Εμείς τα ζώα. Εμείς οι άνθρωποι.
Ας επιτρέψουμε λοιπόν στην πρακτική μας να μας βοηθήσει, να μας υποστηρίξει, να μας θρέψει, και να μας φέρει πιο κοντά στον στόχο μας.
Να είμαστε όλοι μαζί.
Namaste
