‘Ηταν ένα δύσκολo καλοκαίρι, ο πατέρας μου έφυγε για το μεγάλο ταξίδι. Ήμασταν πολύ δεμένοι, όσο και να είχα προετοιμάσει τον εαυτό μου για αυτή την κατάσταση η θλίψη και πόνος είναι κάτι που δεν μπορείς να αποφύγεις. Είναι η φυσική εξέλιξη να φεύγουν οι γονείς μας και όσους ανθρώπους και να έχεις γύρω σου η παρουσία τους είναι κάτι το αναντικατάστατο.
Μέσα σε όλα τα διαδικαστικά που είχα να κάνω υπήρχαν και αρκετές επαφές με την εκκλησία, ο πατέρας μου ήταν ένας βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος και ήθελα να γίνουν όλα όπως θα ήθελε και αυτός. Και έτσι και έγινε, με μένα να νιώθω την παρουσία του στην τελετή με μια βαθιά ικανοποίηση ότι όλα γίνονται σώστά, σαν να το απολάμβανε, εκεί δίπλα μου.
Η σχέση μου με την θρησκεία και την εκκλησία έχει περάσει από διάφορα στάδια, σαν μικρό παιδί οι γονείς μου τηρούσαν όλες τις παραδόσεις και επισκεπτόμασταν συχνά τον «Ναό του Θεού», νήστευα, κοινωνούσα και έκανα ότι άλλο προβλεπόταν από την θρησκεία μας. Λίγο αργότερα μεγαλώνοντας και φεύγοντας από την προστασία των γονιών μου και κάνοντας τις δικές μου επιλογές απομακρύνθηκα σχεδόν εντελώς, εκτός από κάποιες επισκέψεις το Πάσχα και αυτές όχι σίγουρα. Όσο αναφορά το αν πίστευα κάπου, όχι μάλλον μου ήταν αδιάφορο και δεν μπορούσα να κατανοήσω καθόλου γιατί τόσοι άνθρωποι πιστεύουν, προσεύχονται, προσκυνούν κ.λ.π. Είχα περισσότερο την πεποίθηση ότι όλα συμβαίνουν για να ελέγχουν ακόμα περισσότερο τους λαούς και να δημιουργούν πρόβατα.
Μπαίνοντας στο ταξίδι της γιόγκα η πίστη μου στην Θεική παρουσία άλλαξε δραματικά, άρχισα να πιστεύω σε αυτή την Ανώτερη δύναμη που βρίσκεται παντού, στους ανθρώπους, στα ζώα, στα φυτά, σε όλα τα έμβια και άβια στοιχεία της Γης, στο σύμπαν και ακόμα πιο πέρα. Η έννοια της λέξης πίστη απέκτησε ενεργό ρόλο στη ζωή μου,και αντιθέτως όχι πρόβατο δεν ένιωθα, αλλά σαν να ξύπναγα περισσότερο, μπορούσα και πάλι να προσευχηθώ και να ονειρευτώ για ένα καλύτερο αύριο για όλους, και όταν κάποιες φορές κάποιοι φίλοι ή γνωστοί με ρώταγαν αν πιστεύω στο Βουδισμό ξέσπαγα σε γέλια (αυτό συνεχίζει να συμβαίνει μέχρι και σήμερα). Η πίστη μου είναι κάτι πέρα από θρησκείες και διαχωρισμούς, η Αλήθεια είναι μία για όλους, είναι η Αγάπη και μέσα από αυτή μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο Εαυτό και κατ’ επέκταση έναν καλύτερο κόσμο!
Οι τυχαίες επισκέψεις μου στην εκκλησία συνεχίστηκαν και σιγά σιγά όποτε πήγαινα αισθανόμουν μία κατάνυξη και μία γαλήνη, κάτι διαφορετικό από ότι ένιωθα πριν, καταλάβαινα, συναισθανόμουν, σεβόμουν αυτό το τελετουργικό και ενωνόμουν με τους υπόλοιπους ανθρώπους σε αυτή την προσευχή, σε αυτή την ιερή στιγμή. Γιατί η ενέργεια όλων αυτών των ανθρώπων συγκεντρωμένη μόνο κάτι ιερό θα μπορούσε να είναι. Σε αντίθεση λοιπόν με όλα αυτά που λέγονται από κάποιους εκπροσώπους της εκκλησίας για τη γιόγκα, εμένα αντί να με απομακρύνει με έφερε πιο κοντά.
Η πίστη μου και ότι αντιπροσωπεύει αυτή η λέξη για εμένα ήταν και το κλειδί, η μάλλον η θεραπεία για την απουσία της φυσικής υπόστασης του πατέρα μου, η παρουσία του, η ενέργεια του είναι πια παντού γιατί ξέρω ότι είναι παντού, σε κάθε μου βήμα, σε κάθε μου απόφαση, σε όλες τις μικρές και μεγάλες στιγμές της ζωής μου. Η πίστη μου με κάνει και έχω την συντροφιά του όποτε την επιθυμώ, και αυτό είναι ένα από τα δώρα της πρακτικής μου.
Όταν πέρασαν 9 μέρες είχα να πάω στην εκκλησία να πει ο παπάς μία ευχή, ήμουν στο Ναύπλιο και κανόνισα να πάω σε μία εκκλησία της περιοχής. Ο παππούλης με δέχτηκε με χαρά με ρώτησε πως με λένε, τι δουλειά κάνω κ.λ.π και άρχισε να λέει τα λόγια για τις 9 μέρες του μπαμπά μου. Μόλις τελείωσε πήγα να βγάλω από την τσάντα μου κάποια χρήματα να του δώσω και μου λέει ΟΧΙ δεν θέλω, έλα μαζί μου.
Με πήρε σε μία άκρη της εκκλησίας και άρχισε να μου λέει διάφορες ιστορίες όπως το να λέω την προσευχή μου, αν χαιρετάω την Παναγία μία φορά την ημέρα αυτή θα με χαιρετάει 100 και άλλα τέτοια, καθώς είδε ότι ήμουν αρκετά συναισθηματικά φορτισμένη μου είπε «Είσαι καλή ψυχή, να έρθεις αύριο να κοινωνήσεις, δεν νομίζω ότι έχεις κάτι να μου πεις, απλά να ξέρεις ότι ο φόβος και το άγχος που έχουμε είναι και αυτό αμαρτία, εσύ πρέπει να συγχωρήσεις τον εαυτό σου, ο Θεός συγχωρεί τα πάντα αμέσως, έλα τώρα να σου δώσω μία ευχή.»
Φεύγοντας από εκεί συνειδητοποίησα ξανά αυτό που γνώριζα τόσο καιρό, λένε όλοι τα ίδια,όλες οι θρησκείες, όλες οι φιλοσοφίες σε όλες τις γωνιές του πλανήτη μας η πίστη είναι μία, η αλήθεια είναι μία, η Αγάπη. Και η Αγάπη ξεκινάει από μέσα μας..
Μετά από τόσα χρόνια και κάτω από περίεργες συνθήκες την επόμενη μέρα που τυχαία ήταν 15 Αυγούστου της Παναγίας που είναι και η γιορτή μου και οι γονείς μου με υποχρέωναν να νηστέψω, να πάω στην εκκλησία και να κοινωνήσω, Μπαμπά κοινώνησα.
Namaste
