Γεννιόμαστε καλοί. Χαμογελαστοί. Χαρούμενοι.
Με μια εσωτερική, ασυνείδητη-ακόμα-σιγουριά, ότι μας δόθηκε το δώρο της Ζωής.
Είμαστε περίεργοι, έκθαμβοι από αυτά που ανακαλύπτουμε κάθε μέρα.
Και γελάμε συνέχεια. Χωρίς λόγο. Ενθουσιαζόμαστε με κάθε καινούργια ανακάλυψη! Τι τέλεια που είναι η ζωή!
Και μετά, σιγά σιγά, αρχίζουμε να “μεγαλώνουμε”. Να “ωριμάζουμε”.
Μαθαίνουμε τα “πρέπει” και τα “μη”. Το σωστό και το λάθος. Την “καθωσπρέπει” συμπεριφορά. Τους καλούς τρόπους.
Την ντροπή. Tην ενοχή.
Κι αρχίζουμε να προσαρμοζόμαστε….
Γινόμαστε διστακτικοί. Καχύποπτοι. Δύσπιστοι.
Προσέχουμε να μην είμαστε πολύ εκδηλωτικοί, για να μην πληγωθούμε. Να μην μας εκμεταλλευτούν. Να μη στενοχωρηθούμε…
Κι αρχίζουμε να κλεινόμαστε. Να μην εκδηλώνουμε τη χαρά μας.
Συνεχίζοντας να “ωριμάζουμε” αρχίζουμε να τρέφουμε κάτι που λέγεται ΕΓΩ. Πρέπει να ξεχωρίσουμε. Να αποκτήσουμε δύναμη, πλούτο, εξουσία. Και για να το καταφέρουμε, κάνουμε τους άλλους αντιπάλους. Εχθρούς.
Εμπόδια στις επιδιώξεις μας. Δημιουργούμε ένα “πολεμικό” τοπίο, το οποίο φροντίζουμε να επικαλύπτουμε με την χροιά της “ευγένειας”, των καλών τρόπων, του καθωσπρεπισμού.
Είμαστε ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟΙ…
Κι έτσι, αργά αλλά σταθερά, απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από την αληθινή μας φύση.
Από τον εαυτό με τον οποίο γεννηθήκαμε. Αυτόν που εμπεριείχε τη χαρά της ζωής. Τη σοφία.
Τον καλύπτουμε, τον σκεπάζουμε κάτω από στρώματα.
Τον ξεχνάμε.
Κάποια στιγμή όμως, η Ζωή αρχίζει και μας στέλνει μηνύματα. Μία απώλεια, μια αρρώστια, μια μεγάλη ατυχία, μια διάλυση, κάτι για το οποίο δεν ήμασταν προετοιμασμένοι, αναπαυόμενοι στο τεράστιο Εγώ μας ,το οποίο τρέφαμε καλά τόσα χρόνια..
Κάτι δεν κάναμε καλά… Κάποιο λάθος έγινε…
Και αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση.
Ψάχνουμε να “βρούμε” τον χαμένο εαυτό μας…
Πάμε ταξίδια, αλλάζουμε επάγγελμα, χωρίζουμε, αναθεωρούμε ιδέες και αντιλήψεις, προσπαθώντας να κατανοήσουμε το λάθος..
Οι πιο επίμονοι από μας, ψάχνοντας, ανακαλύπτουμε λοιπόν, ότι ο εαυτός τον οποίο με τόση επιμονή ψάχναμε, ήταν όλο αυτόν τον καιρό, εδώ. Δίπλα μας. Μέσα μας. Και αρχίζουμε να βγάζουμε ένα – ένα τα πέπλα, τα στρώματα κάτω από τα οποία με τα ίδια μας τα χέρια τον είχαμε κρύψει.
Ήτανε πάντα εδώ.
Αρχίζουμε να αφαιρούμε τα περιττά.
Το κυνήγι του πλουτισμού, της εξουσίας, τον ανταγωνισμό, τη μισαλλοδοξία.
Ανακαλύπτουμε την αξία της ανθρωπιάς. Της φιλίας. Της αγάπης. Της καλοσύνης. Του γέλιου. Της χαράς. Της παιδικότητας.
Γινόμαστε – όσοι επίμονα ψάχνουμε – πιο σεμνοί. Πιο ταπεινοί. Πιο χαρούμενοι. Πιο σοφοί. Πιο ελεύθεροι.
Συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου. ‘Οτι είμαστε ΕΝΑ με τον συνάνθρωπό μας. Με αυτόν που βρίσκεται στην άλλη άκρη της γης. Γιατί κι αυτός έχει τις ίδιες αναζητήσεις. Τα ίδια προβλήματα. Τις ίδιες αγωνίες.
Κι αυτός κάποια στιγμή, γεννήθηκε ένα χαρούμενο, σοφό παιδί και μετεξελίχθηκε σε έναν φοβισμένο,πελαγωμένο ενήλικα.
Κι αυτός, σαν κι εμάς, ψάχνει την πολυπόθητη ευτυχία.
Και ηρεμούμε.
Εύχομαι σε όλους, ένα καλό, όμορφο, υπέροχο ταξίδι σ’αυτόν τον καινούργιο προορισμό.
Σε έναν προορισμό που ήταν πάντα εδώ. Μέσα μας.
Τον παιδικό, γελαστό, ελεύθερο Εαυτό μας.
Να είστε καλά.