Όταν ακούω την προτροπή «τεντωθείτε μέχρι το όριο σας», θυμάμαι την εποχή που ξεκινούσα να κάνω γιόγκα. Πολύ πριν καταλάβω το βάθος που μπορεί να έχει η πρακτική της γιόγκα, νόμιζα ότι απλά αφορούσε την ευλυγισία. Έτσι, πίεζα το σώμα μου με κάθε τρόπο για να καταφέρω την «τέλεια» άσανα, κάτι που δεν υπάρχει, μιας που δεν υπάρχουν «τέλεια» σώματα. Και, τελικά, έμαθα πολλά επώδυνα μαθήματα ενώ αδυνατούσα να καταλάβω την πραγματική έννοια της ένωσης. Σίγουρα ένιωθα «ανεβασμένη» – όπως νιώθουν πολλοί – μετά από την υπέρβαση των σωματικών και, μερικές φορές, νοητικών ορίων μου, αλλά δεν είχα ούτε τη δύναμη ούτε τις βάσεις να διατηρήσω αυτό το συναίσθημα εκτός της πρακτικής.
Τώρα, μετά από καιρό και αρκετές ταπεινωτικές εμπειρίες, προσεγγίζω με διαφορετικό τρόπο τις άσανας. Δίνω εξίσου προσοχή και συγκέντρωση τόσο στη βάση μου όσο και στη δύναμη που χρειάζεται για να εκταθώ επαρκώς. Πιστεύω ότι όταν εξασκείται με πλήρη επίγνωση, η Upavista Konasana μπορεί να μας διδάξει πώς να φτάσουμε στο όριο μας μέσα από τη δύναμη και τη γείωση, προκειμένου το αίσθημα της έκτασης να ξεπεράσει το χαλί και να μπει στη ζωή μας.
Η Upavista Konasana μας προκαλεί να «μακρύνουμε» όσο περισσότερο μπορούμε, σεβόμενοι τα όρια του σώματός μας. Δύο εμπειρίες που μπορούν να συνεργάζονται, αλλά δύσκολα τις πετυχαίνουμε ταυτόχρονα. Συχνά, όταν προσπαθούμε να επεκτείνουμε τα όρια της εμπειρίας μας, πιεζόμαστε πέρα από τα όρια του έντονου και φτάνουμε στην επικίνδυνη ζώνη του πόνου πέρα του ασφαλούς. Εύκολα πιάνουμε τα δάχτυλα των ποδιών μας στην Upavista Konasana ή φέρνουμε το στέρνο στο πάτωμα χωρίς να υποστηρίζουμε την κίνηση με τον κορμό μας, με αποτέλεσμα η λεκάνη μας να σηκώνεται από το πάτωμα. Από μια άποψη, μπορεί να φαίνεται ότι κερδίζουμε κάτι, αλλά αν θέλουμε να βιώσουμε τη σταθερότητα και την ικανοποίηση, δεν θα πρέπει να οδηγούμαστε εκεί που δεν υπάρχει μυϊκός έλεγχος.
Προκειμένου να εξερευνήσουμε τα όρια μας αλλά και να τα ξεπεράσουμε, χρειάζεται να αναπτύξουμε μια δύσκολη μεν, πολύ αποτελεσματική δε, ικανότητα να διατηρούμε τη βάση μας καλά ριζωμένη στο πάτωμα και συνδεδεμένη με το κέντρο μας. Αντί να κινούμαστε μπροστά με κάθε κόστος ή να βγαίνουμε γρήγορα από τη θέση, μπορούμε να αναπτύξουμε τη δύναμη του κορμού και τη σύνδεση μας με το πάτωμα για να βοηθηθούμε. Καθώς ανοιγόμαστε σε αυτή τη θέση, όπως και στη ζωή, μπορεί να νιώσουμε ευάλωτοι και εκτεθειμένοι. Αντί να οπισθοχωρήσουμε φοβισμένοι, μπορούμε να οδηγήσουμε τον εαυτό μας να μείνει παρόν στη στιγμή και να κινηθεί πιο αργά. Τότε μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή την επίγνωση για να κινηθούμε από τη δύναμη του κορμού μας, αντί να πέσουμε μπροστά χωρίς έλεγχο. Με αυτόν τον τρόπο αποκτάμε αυτοπεποίθηση και περισσότερη θέληση να ανοίξουμε.