Φέτος η Διεθνής Ημέρας Γης γιορτάζεται στις 22 Απριλίου και μας βρίσκει περιορισμένους στα σπίτια μας λόγω της πανδημίας.
Από τα μέσα Μαρτίου σταμάτησαν οι περισσότερες πτήσεις, τα μέσα μαζικής μεταφοράς περιόρισαν τα δρομολόγια τους, τα αυτοκίνητα μένουν παρκαρισμένα κάτω από τα σπίτια, τα πλοία είναι δεμένα στα λιμάνια, πολλά εργοστάσια υπολειτουργούν, οι περισσότερες εργασίες σταμάτησαν, ο πλανήτης ησύχασε από τον θόρυβο και την καταστροφή που προκαλεί ο σύγχρονος τρόπος ζωής του ανθρώπου.
Απαγορεύεται ακόμα και η πρόσβαση σε πάρκα ή κήπους μέσα στην πόλη, στα παρακείμενα βουνά, ακόμα και το κολύμπι σε απομακρυσμένες παραλίες. Φέτος περισσότερο από ποτέ συνειδητοποιούμε πόσο άρρηκτα συνδεδεμένοι είμαστε με την Μητέρα Γη και πόσο πολύτιμη είναι η επαφή με την φύση για την σωματική, νοητική και ψυχική μας υγεία.
Σε αυτή την Μητέρα Γη πάνω στην οποία οι περισσότεροι περπατάμε με αλαζονεία θεωρώντας ότι μπορούμε να εκμεταλλευόμαστε τους πόρους της χωρίς διάκριση και προς όφελος μας βρίσκω καταφύγιο κάθε φορά που ο νους μου είναι σε σύγχυση, η καρδιά μου βαριά και η ψυχή μου λυπημένη. Κάθε φορά που θέλω να καθαρίσει το μυαλό μου, αλλά κι όταν θέλω να εμπνευστώ, να ησυχάσω, να υμνήσω, να δοξολογήσω τον Πλάστη τρέχω σε εκείνη.
Κι εκείνη με δέχεται σαν την μητέρα που συγχωρεί τα παιδιά σας όσα λάθη κι αν κάνουν κι ανοίγει την αγκαλιά της να με δεχθεί και να μου προσφέρει όλα όσα χρειάζομαι.
Σαν μεγάλη τροφός που είναι προσφέρει πλουσιοπάροχα το φαγητό που τρώω, το νερό που με δροσίζει και με ξεδιψάει, τον αέρα που αναπνέω και χαϊδεύει το πρόσωπο μου, το έδαφος για να σταθώ και να προχωρήσω στην ζωή μου , τα δάση που προσφέρουν οξυγόνο, σκιά και ομορφιά, την θάλασσα, τις λίμνες τα ποτάμια, τις πηγές, τα φυτά, τα βότανα, τα λουλούδια, τα χρώματα, τις ευωδιές, τα σύννεφα, την βροχή..
Και τώρα που οι μετακινήσεις είναι περιορισμένες περιμένω με λαχτάρα την στιγμή που θα βρεθώ στο παρακείμενο δάσος, ανάμεσα σε χωράφια, αμπελώνες ή ελαιώνες, στην απέραντη παραλία του Καϊάφα ή δίπλα στην λίμνη. Αρκεί να πατήσω τα πόδια μου στην γη, να αναπνεύσω τις μυρωδιές της άνοιξης, να αγγίξω ένα δέντρο, να ακούσω το κελάηδισμα των πουλιών, να χαζέψω τον ορίζοντα για να φύγει κάθε ένταση, κάθε σφίξιμο από το σώμα μου κάθε ανησυχία από το νου μου, κάθε θλίψη από την καρδιά μου και να νιώσω ανάλαφρη, χαρούμενη κι ευλογημένη.
Γιατί η Μητέρα Γη έχει μια τεράστια ικανότητα να αγκαλιάζει, να δέχεται και να μεταμορφώνει καθετί αρνητικό, νοσηρό, μολυσματικό. Πάντα βρίσκει τον τρόπο να ισορροπήσει ακόμα κι αν χρειάζονται εκατομμύρια χρόνια για το πετύχει.
Σε σένα γλυκιά και συμπονετική Μητέρα, μητέρα όλων των προγόνων μου κι όλων των γενεών που θα ακολουθήσουν μετά από μένα, οφείλω ένα ΣΥΓΝΩΜΗ κι ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ από τα βάθη της καρδιάς μου.